Boyacı çocuk şiiri

BOYACI ÇOCUK

Aksaray Ulucami'de boyacı çocuk,
Geziyor müşteri için gözleri çakmak çakmak…

Ayağında eski bir kundura, elinde boya sandığı ;
Karlı bir günde yalnız Allah var sığındığı.

Şöyle etrafı kuzgunî bir bakışla süzdü,
“Acaba kime sorsam ayakkabı boyayım?” diye hepsi nazdı.

Ağlamaklı gözbebeklerinde garip bakışlar,
Çocukluğuma götürdü beni hepten sızlanışlar.

Babası hastaymış körpe dimağın,
Eve götürecek ekmek parası yokmuş nur topunun.

Derin derin çizgiler alnında,
Tuttum elini, eve götürdüm sonunda.

Yürüyüşünde utangaçlık, başı öne eğik;
Cancağızın daha bu yaşta bedeni, ruhu ne kadar kırık.

Çorabı da yok , buz tutmuş ayaklar;
Yırtık ayakkabının bağı kopmuş sızlar.

Boyadı bütün ayakkabıları tek tek,
Yüreğini koydu helal rızık için ufak tefek.

Bir öpmek, sarılmak geldi içimden;
Cennet kokusu indi yüreğime derinden.

Gidince gözlerim doldu, hiç sormayın;
Ben de böyleydim çocukken hepten.

Kim bilir büyümüş de nerelere gitmiştir?
Ama o helal rızkı onu daima emzirmiştir.

Hey çocuk, gözlerin bir beşik !
Adımın baygın, ellerin ne de minik !

İşte böyle yurdumun garip filizleri !
Anadolu'mun fukara çocukların izleri…

YUSUF DAĞCI